DÜNYANIN EN GÜZEL KADININA

   

   Gecenin bir yarısı sen düşüyorsun aklıma. Gurbette olmanın vermiş olduğu hüzün kaplıyor içimi. Bir anda gülüşün geliyor gözlerimin önüne ve sana olan sevgimi açığa vurmak istiyorum. Hemen kelimelere sarılıyorum. Onlar yardımcı olacaklardır bana. Sonra da onlara kızıyorum; sana olan sevgimi anlatmada yetersiz kalıyorlar diye.

   Elimdeki oyuncak arabayla oynarken, halının çizgilerinden yol yaptığımı fark eden şefkat dolu gözlerini, başımı kucağına koyduğumda saçlarımla oynayan ellerini ve eve akşam ezanından sonra geldim diye bana kızgın olan yüz ifadeni özlüyorum. İlk kez evden ayrılırken tutamadığım gözyaşlarımın sebebi sensin. İlkokulda yakama altın taktıklarında seni gururlandırdığım anı tekrar yaşamak o kadar çok isterdim ki. Nuray öğretmenle tekrar konuş anne. Tekrar söylesin ne kadar terbiyeli bir çocuk olduğumu ve eklesin; ‘’oğlunuz çok zeki ama hiç çalışmıyor’’. Her sabah okula giderken ‘’çantan hazır mı?’’ diye yine sor ve ekle ‘’kaç defa söyleyeceğim şu çantanı akşamdan hazırla diye’’.

   Bir insanın varlığı gerçekten bu kadar etki eder mi duygulara? Aldığı her nefes bize de nefes olur mu? Anne, bana tekrar bakar mısın şefkat dolu gözlerinle? Tekrar adımı haykırır mısın ‘’Seyfettin hadi kalk’’ diye? Ben yine eskisi gibi senin sesinle uyanmak istiyorum. Anne, seni çok seviyorum.